Рубрика: Караңгы почмак

= Мин кайттым һәм аны танымадым. Ул үзгәргән, матурланган иде. Шәһәр чынлап та матур иде. Ходай тарафыннан онытылган дөньяның нәкъ уртасында калкып чыккан бу шәһәр читтән караганда да иң яхшы

Була бит шундый сабыр кешеләр. Бер нәрсәгә зарланмас, теге юк, бу юк дип исе китмәс, кемдер тупас сүз әйтсә дә кызып китмәс, ирен чите белән генә елмайгандай итәр. Андыйларны кайчак

Күз алдына китереп карагыз. Сез төнлә фатирыгызда бер ялгыз кино карап, яки китап укып ятасыз һәм кинәт тәрәз кагалар. Һәм урыныгаздан торып, тәрәзә янына җитәрәк уйлап өлгерәсез: “Ничек? ничек тәрәзә

Аңа әле нибары алты яшь кенә иде. Шулай да ул укый-яза белә, телефонда да яхшы актарына. Гомумән, моңа кадәр малайның тормышы көйле иде. Өстәвенә, аны күп нәрсәләргә өйрәткән, һәрвакыт ярдәм

Хатынының беркайчан да болай ашыктырганы юк, киресенчә, руль артына утыру белән ул: «Кабаланма!», «Акырынрак!», һ.б. ише күрсәтмәләрен бирми калмый иде. Сизелер сизелмәс кенә сикәлтәгә килеп керсәләр дә: «Ипләп!» — дип

Тәрәзәдәге кеше Хатын-кызлар җыелып алса, сүзнең нәрсә турында барачагын һәм тормышның нинди чатларына кереп, кайсысыннан килеп чыгачагын күз алдына китерү дә авыр. Бу юлы да ахирәтләр яшьлек мәхәббәте белән башладылар

Күрәзә Гөлгенә ишек алдында тавыкларга җим сибеп йөри иде. Үзе белән бер сыйныфта укыган күрше кызы Зәлифә килеп керде. — Әйдә, бүген бер кызык эшлибез, — диде ул исәнләшеп тә

Бер дустым өендә калып торырга кушты. Ул инде утызга җитеп килсә дә әти-әниләре фатирында яши, бик өлкән яшьтәге әбисе дә бар. Әти-әниләре кунакка киткән, ә дус төнге сменага чыгарга тиеш.

Мин уянганда таң атып өлгермәгән була әле. Тору белән чәйнекне плитәгә утыртам да маллар янына чыгып китәм. Сарыкларга печән салып, кош-кортка җим биргәч, Кашка янына киләм. Аны утарга чыгарып алдына

Иске йорт инде бу, Бөек Ватан сугышыннан соң ук немец әэсирләре тарафыннан төзелгән өч катлы кирпеч йорт. Анда яшәүчеләр дә күбесенчә өлкән яшьтәгеләр, һәрхәлдә, хәзер сүз барачак фатирда шушы йортның